Roman Chudzicki

Przyszedł na świat 2 sierpnia 1907 r. w Rogoźnie. W Grodzie Przemysła w 1927 r. ukończył Seminarium Nauczycielskie. Pierwszą pracę rozpoczął w Kłodzisku w powiecie szamotulskim. W okresie od lipca 1928 r. do września 1929 r. służył w Szkole Podhorążych w Śremie, a także w 27. Pułku piechoty w Poznaniu. Po służbie wojskowej pracował w Roszczkach, również powiat szamotulski, skąd w 1934 r. przeniósł się do Szkoły Powszechnej w Boruszynie, gdzie objął stanowisko kierownika Szkoły. 30 sierpnia 1939 r. Roman Chudzicki został zmobilizowany do wojska. 10 października 1939 r. trafił do niewoli i osadzono go w stalagu w Altengrabow. Po ponad roku, 6 listopada 1940 r. został stamtąd zwolniony z uwagi na chorobę i brak zdolności do pracy. Do końca II wojny światowej mieszkał w Poznaniu, gdzie pracował jako robotnik w należących do  Deutsche Waffen- und Munitionsfabriken przedwojennych zakładach Hipolita Cegielskiego, produkujących wówczas na potrzeby armii niemieckiej.

20 stycznia 1945 r. Roman Chudzicki wrócił do swego rodzinnego miasta. W czasie zakończenia okupacji Niemieckiej stanął on, jako podporucznik rezerwy, na czele sformowanej Straży Ludowej – następnie przekształconej w Milicję Obywatelską. Pełnił on w tym czasie również dowództwo nad sztabem operacyjnym działającym w Ratuszu (obecnie Muzeum Regionalne im. Wojciechy Dutkiewicz). Wspierał ówczesnego proboszcza parafii pw. Św. Wita ks. Henryka Szklarka-Trzcielskiego podczas jego posługi, kierując do niego dwóch jeńców niemieckich do pomocy panu Malinowskiemu przy odnowieniu w Kościele pw. Św. Wita ławek reprezentacyjnych, tzw. Stalli ławek dla wiernych oraz mebli w zakrystii. Z jego też inicjatywy jeden z milicjantów zawiózł na motocyklu ks. Szklarka Trzcielskiego do Długiej Gośliny, aby ten mógł pełnić tam służbę duszpasterską.

1 lutego 1945 r. Roman Chudzicki został mianowany przez starostę powiatu obornickiego komendantem Milicji Obywatelskiej w Rogoźnie. Funkcję tą pełnił do czerwca 1945 r., kiedy to zrezygnował na własną prośbę. Następnie od września 1945 r. do grudnia 1947 r. był nauczycielem w Szkole Ćwiczeń przy Liceum Pedagogicznym (obecnie Szkoła Podstawowa nr 3), skąd przeszedł do pracy nauczycielskiej do Szkoły Podstawowej nr 2. W tej ostatniej placówce od 1 sierpnia 1951 r. pełnił funkcję kierownika. We wrześniu 1963 r. podjął pracę nauczyciela w Zasadniczej Szkole Rachunkowości Rolnej (późniejszy nieistniejący Zespół Szkół Agrobiznesu).

Pracował w nieistniejącej niż Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”, w której pełnił funkcję członka Rady Nadzorczej (1945-1946 i 1955-1957), członka Zarządu (1946-1947) i prezesa Zarządu (1957-1960). Organizował powojenny Bank Spółdzielczy w Rogoźnie. Przez wiele lat pełnił funkcję komendanta i prezesa Ochotniczej Straży Pożarnej w Rogoźnie, inicjując budowę nowej strażnicy.

Odszedł 28 sierpnia 1967 r.

Dariusz Wierzbiński

 

Bibliografia

Red. Bełch L., Mikołajczyk M. Rogoźnianin XX wieku. Biogramy nominowanych do tytułu. Rogoźno 2001.

Moje początki w Rogoźnie. Część II wspomnień ks. H. Szklarka-Trzcielskiego. Kurier Rogoziński nr 3(18) z 5 lutego 1992.

Moje początki w Rogoźnie – cz. III. Kurier Rogoziński nr 4(19) z 19 lutego 1992.

 

Biogram jest częścią Rogozińskiego Słownika Biograficznego, zawierający biogramy postaci, które włożyły swój wkład w historię Rogoźna i okolicy. Jeśli chcesz zapoznać się z pozostałymi biogramami, kliknij tutaj.